Claudia in Nagasaki: “Baard, Karaoke, Nachtje over en Boogschieten...beetje lang verhaal”

Vrijdag 20 oktober:

Nadat ik vrijdag mn spreekbeurt had gehouden (die iedereen overigens moest doen) had ik met Jennifer en Mariko en diens tutoren afgesproken om mn “Alien registration Card” op te gaan halen. Heel toevallig kwamen we de jongens tegen want zij kwamen ook hun kaartje ophalen. Nadat dit was gebeurt besloten we om op mobieltjes-jacht te gaan. Ik, Ruben, Jennifer en haar tutor gingen naar de Yamada-denki omdat we daar dus heel veel mobieltjes hadden gezien...eenmaal daar besloten we met behulp van Kenji (Jenn’s tutor) om wat informatie in te winnen over het verschil tussen abonementen en providers....na een heeel lang gesprek kwam het erop neer dat we maar naar de mobielwinkels moesten gaan omdat ze het daar wel wisten (wtf waarom verkopen ze dan mobieltjes in de Yamada-denki?)...goed ik besloot nog een nachtkastlampje te kopen (ik heb een hele mooie zilveren gekocht die geen schakelaar heeft maar die aangaat als je m aanraakt).

Eenmaal terug bij de universiteit besloten we om 3 mobiele telefoonzaken op te gaan zoeken om uit te vogelen wat voordeliger voor een ieder was en of het uberhaupt mogelijk is om smsjes te ontvangen vanuit het buitenland....na heel veel onwegen zijn we tot de conclusie gekomen dat AU het goedkoopste abonement heeft met studentenkorting, en dat je dus GEEN smsjes kunt ontvangen vanuit het buitenland (zowel met prepaid als met abonement, wazige zooi) Ik besloot nog even na te denken over mijn keuze omdat ik twijfelde tussen prepaid en abonnement...(ik heb besloten, ik ga prepaid kopen en dat zal ergens deze week gebeuren)...na onze mobiele tocht en Jenn’s tutor die helemaal los was gekomen en zat te geiten met mij wilde jennifer een boekenkast ding kopen....haar tutor wees haar een soort Ikea aan maar dan veel goedkoper en daar heeft Jennifer haar boekenkast gekocht voor 7 euro!...ik denk dat ik er binnenkort ook maar eentje ga kopen want tis nooit weg een extra kastje...

Toen we terug waren op de dorm was Baard er (ik weet zn echte naam niet, een eigenaar van een bar genaamd Bado..baard in het NL...onze Nagasakivoorgangers hebben heel veel uren in die bar gezeten en hun Japans op die manier opgevijzeld...wat overigens geloof ik niet ten goede kwam aan hun colleges...) Na ons kort voorgesteld te hebben, want hij kende ons nog niet, hadden we afgesproken om ’s avonds na 10en naar zijn Izakaya toe te gaan met ons 9en..(Onno was er niet want hij was met de Amigo mensen weggegaan)...maar eerst hadden we nog een saai feestje van Amigo en heb ik Jennifer geholpen met haar boekenkast...en tis gelukt!!..wie zegt dat vrouwen niet technisch zijn?!Goed eenmaal bij Baard viel die bar me vies tegen...was een beetje klein. De mensen waren overigens wel heeel aardig en de service wat de drank betrefd ging heel snel...helaas ging de service wat eten betrefd een heel stuk trager en kwam het erop neer dat ik FOCKING 1,5 uur op een paar gefrituurde aardappels heb moeten wachten! En ze waren niet eens bijzonder....dus ja je kunt je voorstellen dat dat niet ten goede kwam aan mijn humeur. Ik was heel moe en sacherijnig maar ik moest blijven want een taxi is vrij prijzig in je eentje...dus ja de uren verstreken en toen kwam er 1 of andere Amerikaan die er ook was met het idee om te gaan Karaoken. Aangezien iedereen daar zin in had kon ik dus weer niet naar huis en besloot ik maar mee te gaan. Dus in de taxi weer naar de Karaoke...deze Clint (zo heette die Amerikaan) bestelde 3 uur!! Karaoke. Let wel, het was inmiddels 3 uur! ’s Nachts dus dat betekende dat we pas om 6 uur ’s morgens...dan is het alweer licht...buiten stonden.

De Karaoke was wel heel erg leuk en op dat moment was ik ook over mn slaap heen...tot onze grote verrassing kwam die Baard met zn gezin ook nog langs midden in de nacht om te gaan Karaoken...echt serieus!?...dat meisje Nonoka (5 jaar oud ofzo), het dochtertje van Baard hoorde allang op bed te liggen! Dus iedereen was druk aan het zingen en ja hoor toen we buiten kwamen was het al licht! In de taxi toen eindelijk naar huis (kun je je voorstellen dat ik eigenlijk al om 1 uur op bed wilde liggen?) en toen we om half 7 thuis waren heb ik voor de grap nog even Andre gebeld om hem welterusten te wensen (tja het was tenslotte half 1 ’s nachts in NL).

Zaterdag 21 oktober:

De zaterdag begon eigenlijk heel laat voor mij want ik was natuurlijk om 7 uur ‘s morgens gaan slapen omdat ik heel brak was van die hele lange dag/nacht....dus om half 3 besloot ik op mn gemak naar de bibliotheek te gaan om te gaan internetten. Eenmaal bij de bieb kwam er een heeeeeel lief poesje naar me toe, knorrend en kopjes geven. Dat beestje was hoogstens 10 weken oud ofzo...en heel de tijd miauwend en op een gegeven moment lag ie op mn schoot en op dat moment wilde ik m wel adopteren mja...kan niet heh..dus met pijn in mn hart heb ik m miauwend achtergelaten...ag gossie (heb er helaas geen foto’s van anders hadden jullie het met me eens geweest!). In de bieb heb ik geinternet met Andre, mn zusje, Andre’s ouders, Andre’s zusje en Frans. Was heel leuk, want in eerste instantie doet msn het niet in de bieb maar Ruben wees me op een site waardoor ik dus gewoon kan inloggen op msn via het internet en dan doet ie het gewoon! Daarna heb ik nog wat boodschapjes gedaan en ben ik ’s avonds niet meer weggeweest, de gasten gingen wel weg geloof ik. Ik heb samen met Jenn, Mariko en Nessa (dat Filipijnse meisje) de film “what a girl wants” gekeken...hele cheezy film maar wel leuk. En toen na nog wat foto’s te hebben bekeken naar mn bedje gegaan om uiteindelijk alsnog pas om half 12 te gaan slapen ofzo...*schaam schaam*

Zondag 22 oktober:

Ik had me al de hele week voorgenomen om naar de boogschietclub te gaan. Dus ik was rond half 1 ernaar toe gegaan om te vragen of ik misschien mocht oefenen. Ik belandde bij de secretaresse van de vereniging...haar naam was Yoshimura en na het te hebben uitgelegd vroeg ze me wat ik precies wilde schieten. Dus ik kwam met compound op de proppen en LUCKY me...zij is de enige compoundschutster van heel Nagasaki hahaha. Dus ze bood mij aan dat ik met haar boog mocht schieten...zij zelf schiet niet zo vaak meer omdat ze veel liever badmintond ofzo...Wat trouwens apart was, was dat zij lichamelijk gehandicapt is en in een rolstoel zit...en misschien is dat de reden dat ze compound schiet. Vervolgens vroeg ze me hoe zwaar ik schoot dus ik uitleggen dat 45-50 pond niet echt een probleem was...dus ze keek me aan met uitpuilende ogen zo van..WTF...En na wat uitleg..mocht ik eindelijk na 1,5 maand weer een boog in mn handen houden! Het kost me overigens 200 yen (1,40 euro per keer) om te boogschieten...echt een schrijntje! En ik moet zeggen...de schietclub zelf is nog brakker dan Attila kwa clubhuis enzo maar de boog die zij uit haar locker te voorschijn haalde mag er best wezen. Voor de kenners onder ons...ik schiet nu dus voortaan dit jaar met een Hoyt Cybertec, 30 tot 40 pond, duimrelease en carbon pijlen. Voor de niet-kenners...ik heb uiteraard foto’s gemaakt hehe! Na wat Japanners te hebben geshockeerd met mijn uiterlijk en mijn COMPOUNDboog..sommigen wisten denk ik niet eens dat het bestond...begon ik heel rustig op 10 meter te schieten. Want ja dat moest ofzo...na wat keren het geel er bijna uitgeknald te hebben omdat het te makkelijk was....zie foto’s..besloot ik subtiel te vragen of ik ook op de langere afstandsbanen mocht...dat was geen probleem gezien mijn ervaring en ik mocht 18 meter schieten.

De 18 meter was ook te simpel (ze hebben alleen maar 25 meter blazoenen voor recurve daar) dus ik besloot de 30 meter te schieten en ik moet zeggen....of ik was in vorm die dag, of die boog is gewoon goed...of allebei maar ik schoot de sterren van de hemel! De boog is overigens qua grootte en lengte bijna precies goed (misschien een stukje te kort qua treklengte maar het scheelt niet veel)...dus na 2,5 uur geschoten te hebben en nog wat Jappen geshockeerd te hebben besloot ik Yoshimura te vragen of ik vaker haar spullen mocht gebruiken...uiteraard was dat GEEN probleem en ik mag nu als ik wil schieten gewoon haar boog uit haar locker halen om te gebruiken (Echt die mensen hebben een vertrouwen in me....hmmm)...ik hoef alleen maar 200 yen te dokken. Zo simpel is het.Goed, na gedag te hebben gezegd en wat meishi (visitekaartjes) te hebben gekregen met namen en telefoonnummers keerde ik helemaal blij, opgelucht en met lichtjes spierpijn in mn armen terug naar huis! Daar heb ik vervolgens nog wat huiswerk gemaakt want ik heb nog een toets deze week en toen heb ik nog 1,5 uur met Andre gepraat aan de telefoon want nu kost het hem maar 3 cent om mij te bellen. Overigens is het waarschijnlijk ook mogelijk om mij goedkoop op mn mobiel te bellen, maar dat moet ik nog even uitzoeken, en de mobiel heb ik nu ook nog niet. Anyways, de jongens waren nog naar het platteland geweest, met Baard mee naar zn familie ofzo en Gerrie kwam langs om de foto’s te laten zien. Uiteraard maakten onze bovenburen ons het leven weer zuur met hun gestamp (zucht, ze hebben het niet door geloof ik...en t zijn gewoon Nederlanders...ik heb het al zo vaak gezegd...ik bedoel ik praat geen Swahili hoor!). Goed dit was weer een lang verhaal...ik ga lekker slapen nu want ik moet morgen weer naar college!